شعر یازدهم
جمعه 15 آبان 1388
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام.دوستی می گفت" تفسیر نکنید". من هم نمی خوام تفسیر کنم. شعر را که خواندید خودتان متوجه می شوید. شعر سروده جناب فصیح الزمان شیرازی است. فکر کنم در عهد صفوی زندگی می کرده اند. روحش شاد. یا حق
|
همه هست آرزویم كه ببینم از تو رویی |
چه زیان تو را كه من هم برسم به آرزویی | |
|
به كسی جمال خود را ننموده ای و بینم |
همه جا به هر زبانی بود از تو گفتگویی | |
|
غم و درد و رنج و محنت همه مستعد قتلم |
تو ببُر سر از تن من ببر از میانه گویی | |
|
به ره تو بس كه نالم، ز غم تو بس كه مویم |
شده ام ز ناله نالی، شده ام ز مویه مویی | |
|
همه موسم تفرج به چمن روند و صحرا |
تو قدم به چشم من نه بنشین كنار جویی | |
|
نه باغ ره دهندم که گلی به کام بویم |
نه دماغ اینكه از گل شنوم به كام بویی | |
|
نه وطن پرستی از من به وطن نموده یاری |
نه ز من كسی به غربت بنموده جستجویی | |
|
بنموده تیره روزم ، ستم سیاه چشمی |
بنموده مو سپیدم ، صنم سپید روئی |
- Tags: جمعه، فصیح الزمان شیرازی، شعر، حضرت مهدی، بقیه الله،
